Nu en dan stel ik me die vraag. Vroeger moest ik mijn pc aanzetten om mails te checken of te Googelen. Zo is mijn smartphone dus ook mijn computer geworden.

Nochtans beperk ik heel bewust mijn schermtijd tot een minimum.

De irritante geluidjes van mail, WhatsApp of Messenger heb ik al lang uitgeschakeld. Als je probeert te werken en gefocust moet zijn leidt dat echt af.

Ik beantwoord alles maar dan wel als ik er tijd en zin in heb. Ik hou van mijn familie en vrienden maar soms lijkt het wel alsof dat kleine nuttige onding me niet gerust laat.

Het stoort me ook mateloos dat mensen kunnen zien wat ik gelezen heb en wanneer. Vaak wordt gewoon van je verwacht dat je onmiddellijk antwoordt.

Vroeger werd er tijd genomen om elkaar te bellen. Gewoon om te vragen: ‘hoe gaat het met je?’ Een tekst in een bericht wordt ook dikwijls verkeerd geïnterpreteerd of fout begrepen. Bellen via internet is ook vrijwel kosteloos. Via WhatsApp of Messenger een videogesprek houden lukt prima. Dat is altijd leuk praten! Ik ervaar dit natuurlijk nóg anders omdat ik afgelegen woon en in Italië. Dan is het is prettig om iemand te zien terwijl je kletst.

Zijn we te lui geworden om gewoon te praten met elkaar? Praten vraagt tijd. Toch ben ik ervan overtuigd dat een telefoontje niet langer duurt, maar ook niet minder lang. Een conversatie via WhatsApp gaat tussen 2 schermen en 2 personen die woorden typen. In een bericht hoor je ook niet hoe het in nu ECHT gaat met de andere. De klassieke vraag van ‘hoe gaat het met je?’ wordt anders beantwoord in een schriftelijke respons dan face to face.

Het valt mij op hoeveel mensen er uren naar zo’n schermpje zitten te staren. Dan vraag ik mij af: ‘hoe nuttig is dit?’ Onnozele filmpjes worden viraal gedeeld, newsfeeds worden voortdurend gecheckt, apps gecontroleerd. Om nog maar te zwijgen over Facebook en Instagram.

Begrijp me niet verkeerd, ik pleit ook schuldig, sla mea culpa. Maar ik hou het wel beperkt tot 3 maal daags. Meestal om mijn professionele 7Yoga pagina’s op Facebook en Instagram te updaten. Ik heb ook mijn eigen Facebook account maar die gebruik ik zelden en doorgaans alleen om posts van 7Yoga te delen.

Het wordt mij wellicht kwalijk genomen dat ik zelden likes geef.

De sociale druk om leuk te worden gevonden is tamelijk erg geworden.

Inspiratie voor bepaalde gerechten haal ik soms bij google en uiteraard zet ik daarvoor mijn pc niet aan.

Daarnaast zit er een schat aan kookboeken in mijn boekenkast. Veel ideeën vinden hun oorsprong daar. Uren kan ik erin snuisteren en sommige dingen noteer ik dan in mijn persoonlijk kookschriftje. Hier put ik eigenlijk veel meer vreugde uit dan het lukraak opzoekwerk op internet.

Opkuis van mijn apps doe ik regelmatig. Dat is net zoals je kleerkast uitruimen. Alle stukken die je het laatste jaar niet hebt gedragen zal je wellicht niet missen als je ze eruit haalt. Weg ermee!

Twee jaar geleden ging ik met mijn man naar Dublin tijdens de kerstperiode. Het viel ons op dat zowat iedereen, zelfs tijdens het wandelen langs straat, op het kleine schermpje zat te kijken. Aan de tafeltjes in cafés en restaurants wordt continu naar beneden gekeken. Tijdens het eten of op cafébezoek. Letterlijk overal. Zijn ze hun stem kwijt? Weten ze niet waarover gepraat? Waartoe leidt dit? Ik snap het niet. Misschien ben ik te conservatief. Het is ook het nieuwe normaal geworden. En het zijn zeker en vast niet alleen jongeren die vergroeid lijken met hun speeltje. Op de duur swipen ze beter dan ze praten.

Als ik in verlof ben dan geniet ik ervan om samen met mijn man een spelletje Rummikub of Scrabble te spelen. Wat te keuvelen, te wandelen of te genieten van de natuur. Het lezen van een goed boek staat hoog op mijn lijst. Dat is trouwens dagelijkse kost. De tv blijft uit.

Ik kan mis zijn maar als er nog geen afkickprogramma bestaat dan komt het er geheid. Voor gameverslaving bestaat het al.

Tijdens mijn burn-out plezierde ik mezelf met candy crush, een spelletje op de smartphone. Onbeduidende tijd ging verloren. Tot het licht weer aanging en ik me realiseerde hoe doelloos dit was geweest. In de plaats daarvan begon ik goede zelfhulpboeken te lezen. Ik ging schrijven en schilderen. Terug dingen DOEN. Hierdoor kwam ik vooruit.

Neem vaker de tijd om te bellen met elkaar of spreek gewoon af zodat je elkaar ziet.

Ik word er alvast blijer van. U toch ook?

Tot volgende week!

Katrien

658