Bloed kruipt waar het niet gaan kan!

“Tegelijkertijd geeft me dit ook rust omdat ik weet dat als ik ooit bloed dat ik niet alleen hoef te bloeden”

Laat ik maar met de deur in huis vallen.

Wat is het een privilege veel familie te hebben. Al is het niet altijd koek en ei, we zijn als boter en brood, olie en azijn, peper en zout.

Veel mensen ervaren dit voorrecht niet. Sommigen hebben geen broers of zussen, neven of nichten. Dat lijkt me moeilijk. En eentonig ook wel denk ik vaak. Anderzijds weten ze ook niet wat ze missen en wat er nooit was mis je niet. Dat is zo.

De voorbije maanden hebben wij heel wat familie over de vloer gehad. Dat doet deugd maar het is ook wel vermoeiend. We willen immers allebei altijd het beste voor iedereen.

De waarde van familie is voor mij -en niet alleen voor mij- van groot belang. Ze kennen je verleden, je karakter, je sterktes en zwaktes. Je hoeft nooit van voor af aan te beginnen en je kunt altijd wel ergens je ei kwijt.

Wat ik vaak hoorde in mijn omgeving was dit: ‘Man, als er één bloedt in jouw familie dan bloedt iedereen’. Tja, dat klopt echt wel als een bus. Daar ben ik ook best fier op, het is wat het is. Het gaat ook niet alleen om het verwantschap, ze aanvaarden je zoals je bent, ze proberen je te doen lachen als je huilt. Tegelijkertijd geeft me dit ook rust omdat ik weet dat als ik ooit bloed dat ik niet alleen hoef te bloeden.

Hoe vaak in mijn leven hoorde ik al  families ruzie maken om futiele zaken. Vooral over geld. Niet dat geld onbelangrijk is maar als het familiebanden blijvend verwoest is het dat wel. En soms is het gewoon een kwestie van jaloezie of gaat het om onwetendheid of onuitgesproken misverstanden. Zo jammer toch. ‘Che peccato’ zeggen we hier in Italië.

Iemand die opgroeit op een plek omringd door familie, waar liefde heerst is een stuk sterker als hij volwassen wordt. Ik kom uit een gescheiden gezin sinds ik een jaar oud was. Persoonlijk heb ik daar geen narigheid van ondervonden. Integendeel, ik mocht lekker 4 keer per jaar op reis in plaats van 2.

De reden waarom mijn ouders gescheiden zijn doet er niet toe. Daar gaat het niet om. De belangrijkste les die ik meekreeg is dat we allemaal samen verder moeten. Het kunnen opzijschuiven van rancune is daar onlosmakelijk mee verbonden en ook noodzakelijk. Door -onbewust- het gedrag van mijn ouders te observeren destijds ben ik nu iemand die geen wrok kent, laat staan rancune heb.

Zelf ben ik ook gescheiden jaren geleden. Voorafgaand aan een echtscheiding gebeuren er uiteraard zaken die daartoe de directe aanleiding zijn. Maar ondanks wat er ooit fout liep behoudt je toch altijd respect. Ooit was er iets en vooral als er kinderen zijn denk je aan hen. Gewoon inschikkelijk zijn, luisteren naar elkaar zonder te verwijten, maakt alles een stuk makkelijker. Het verleden is weg. Niemand maakt wat ooit gebeurd is ongedaan.

“Wat er gebeurd is, is gebeurd. Je kan er maar beter mee leren leven… “

Toen ik de stap zette om te emigreren naar Italië was ik ontzettend bang voor heimwee. Heimwee naar mijn trouwe cocon die er altijd was wanneer ik het nodig had. Ik dacht, ik kan ze altijd skypen. Dat doen we dan ook wel vaak, maar toch, de echte knuffel komt er niet.

Vandaar dat ik begin te stralen als er familie op weg is richting Isolabona. Trots voel ik mij als ze verwonderd kijken naar alles wat we hier ondertussen opgebouwd hebben. Er worden fotootjes gemaakt en zo wordt de toekomst vastgelegd. Anekdotes van vroeger worden aangehaald. Meestal gaat dat gepaard met heel hard lachen en maar ook vaak met een dikke traan.

Familie geeft je het gevoel dat je ergens bij hoort. Het schept een band. Je voelt je niet alleen. Het geeft mij het gevoel van veiligheid en geborgenheid. Iets waar ik op kan rekenen en terugvallen als het even niet meer gaat. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Ik draag deze blog op aan al mijn familie, schoonfamilie, ex-familie, stief-, plus-, half-, volledig, aangetrouwd of niet aangetrouwd. Het zijn er veel maar ik zie ze allemaal graag.

Tot volgende week!

Katrien

891