Hoe gaat het met je?

Frequent stel je deze vraag

Herhaaldelijk stel je deze vraag! ‘Oewist?’ – voor de West-Vlamingen.

In Italië vragen we : ‘Come va?’ ‘How are you?’ is universeel zelfs.

Het is dé vraag die overal in de wereld wordt gesteld.

Ieder gesprek begint ermee en we verwachten als antwoord: ‘Goed!’ Horen we het antwoord?.

‘Cava, en met jou?’ Alles ok… En dan stokt het gesprek. Om ervan af te zijn. Omdat ‘slecht’ niet goed genoeg is. Door, meestal, tijdsgebrek horen we het niet. Hebben we interesse?

Dergelijke vraag verliest zijn kracht

Wie antwoord er nu echt eerlijk op die vraag? Niemand!
Zijn we niet doof voor andermans problemen? Willen het weten? Hebben we zelf al geen miserie genoeg. Ja toch?

Authenticiteit en kracht verloor deze vraag. Iets wat bedoeld was als oprecht en amicaal werd routineus en nietszeggend.

Vandaag is dat nadrukkelijk anders. Een andere intonatie, niet meer hetzelfde. Nog vóór de vraag is geformuleerd, verontrust het antwoord. Ze zaait onrust en twijfel.

Heden ten dage zal de repliek op die vraag alleszins anders zijn dan voorheen.
Vanaf nu heeft ze terug de oorspronkelijke betekenis.

Luister naar de boodschap

Laat ons dan nú, nu de meesten van ons er noodgedwongen de tijd voor hebben, het antwoord afwachten en eindelijk eens luisteren. Zonder vooringenomenheid. Geen onderbrekingen en laat ze uitspreken. Wacht op de echte boodschap die pas na de smalktalk komt. Luister!  Stop met wat je bezig bent. Onmiddellijk! Dit is belangrijker.

Onzekerheid en angst is er nu bij iedereen. Mekaar opvangen, dat moeten we nu doen! Rechtstreeks kan en mag het nu niet. Er is nog altijd wifi. Neem je telefoon: bel, skype, whatsapp, messenger….
Mogelijkheden genoeg, je moet het vooral doen.

Uit pure liefde

Angst is een slechte raadgever. Dat klopt en ook ik word momenteel overspoeld met vrees. Berichten stuur ik naar mijn naaste familie om hen schrik aan te jagen over verhalen van hier in Italië. Is dat de goeie manier? Wellicht niet. Echter is wat ik hen vertel niet uit de lucht gegrepen. Ik probeer ze voor te bereiden op wat er misschien komen zal. Dit doe ik uit pure liefde. Niets anders.

Naïef zijn en je kop in het zand steken helpt nu niet meer.

Soms is het beter je kwetsbaar op te stellen dan de schrik voor jezelf te houden. Opluchting komt vanzelf als je er met iemand kunt over praten.

Individuele actie ondernemen en verantwoordelijkheden op nemen, daar is het nu de tijd voor.

Horen doe ik ze niet

Kijk naar de lamentabele Europese aanpak van dit wereldprobleem. Om mee te huilen. Letterlijk!

Grote geldschieters?

Vorig jaar in april ging de Notre-dame ten onder aan een hevige brand.
In nog geen 24 uur werd er 700 miljoen gedoneerd door miljardairs, bedrijven en overheden. Nu niets, nada, noppes. Heeft het te maken met belastingvoordelen?
Hoor jij ze nu luiden, de klokken? Waar zijn de Gucci’s, Armani’s, Louis Vuittons en Bono’s nu?
Die hoor ik niet.

Europa lijkt niet te bestaan in deze crisis. Bij het eerste ernstige voorval hebben we ‘nationale verantwoordelijkheid’ en mag elk land apart zijn grenzen stellen. Alsof het virus daar stopt.

Richtlijnen van Europa:

• Allemaal handjes wassen!
• Iedereen 1,5 meter afstand houden!
• Met z’n allen thuisblijven!

Verder?
Elk voor zich! Zonder enige schaamte.

Zwanen keren terug

Alle ‘call to action’ klimaatspijbelaars zijn uit de picture.
Resultaat is er nu meer dan ooit.
Dankzij het virus zien we een milieuverbetering.
Wilden zij hiervoor het volk eerst op de knieën krijgen? Verdriet, rouw en leed die zicht nu afspeelt? Deze opoffering was zeker niet hetgeen ze voor ogen hadden.

Zwanen die terugkeren naar de kanalen van Venetië. Helder water sinds 60 jaar waar je de vissen kunt in zien zwemmen.
Dolfijnen die gespot worden aan havens.

Deze mooie beelden die me een glimlach ontlokken verdwijnen in het niets na het zien van de colonnes legervrachtwagens die lijkkisten vervoeren naar de andere crematoria in Italië omdat ze met overcapaciteit kampen. Ze kunnen het niet meer af!
Je kunt een vergelijking maken met de emoticons die je gebruikt in je berichtjes maar dan in ‘real life’. Van lachende smiley naar wenende.

Hier komen we nog eens met de voeten op de grond.

We blijven thuis

De wereld op zijn kop! Dat is nog zacht uitgedrukt denk ik.

‘Blijf in je kot’ is voor velen moeilijk te verteren. Sociale dieren zijn we nu eenmaal die nood hebben aan een babbel face to face en een echte knuffel.
Maar de tijd tussen besef en realiteit is de grote boosdoener.
Is het hard? Uiteraard is het dat. Een moeilijke oefening.
Elk karakter is anders en iedereen ervaart dit anders. We zijn allemaal mensen.

Vroeger ging papa werken en zorgde mama voor al de rest. Allemaal wilden we toch dat de vrouwen evenveel kansen kregen, en terecht! Daar heb ik ook voor gevochten. Maar ineens moeten we thuis werken en de kinderen les geven. Derhalve komt de basis van het ouderschap nu plots te boven en we weten ons hier geen raad mee. Dit zijn we niet gewoon.

Ondertussen hebben wij Italianen het wel heel goed begrepen. Vandaag werden de maatregelen nog maar eens aangescherpt.
Wat moeten we doen? Beetje samenhokken? Nope!

Iedereen blijft thuis met de personen die daar wonen. Punt.

Wordt het nog erger? Vermoedelijk wel.

Wat een sprint moest zijn zal waarschijnlijk een marathon worden.

Hoe minder actie hoe meer resultaat

Organiseer boodschappen voor mekaar. Er zijn genoeg apps waar je iedereen kunt aan toevoegen. Laat nu de mensen in je familie die toch thuis zijn, zich sterk voelen en niet ziek zijn boodschappen doen. Stuur een realistisch lijstje door en zet het aan de deur. Regel de kosten online. Simpel maar belangrijk. Blijf vooral ’thuis’!

Minder van deze acties resulteren naar een beter resultaat.

Zorg goed voor elkaar en voorál voor jezelf. Vergeet niet te bellen om te vragen ‘hoe gaat het met je?’.

Reacties hieronder antwoord ik met plezier!

Katrien

Io resto a casa – Andrà tutto bene!