Ik ben een geïmmigreerde Belg en woon sinds 2 jaar in het Noorden van Italië.

Wat volgt is een korte inkijk in het leven op een dag in maart, anno 2020 in Italië.

Het zet je met de voeten op de grond. U bent gewaarschuwd, het is rauwe kost.

In Genua werd een cruiseschip in gebruik genomen dat werd omgetoverd tot een drijvend hospitaal zodat de niet aflatende stroom aan zieken adequaat kan worden opgevangen.
Er zijn duizenden mensen die hun vader, moeder, opa of oma niet kunnen begraven omdat ze zelf te ziek zijn of in quarantaine zitten.

In Bergamo begraaft men om het halfuur een nieuwe dode. Al dagen aan een stuk gaat dat zo en het eind is niet in zicht. De kerk daar werd omgebouwd tot mortuarium. Het is hallucinant. Mijn tenger hart bloedt.
Foto’s passeren van verpleegsters en dokters met gebrandmerkte gezichten van hun plastieken spatbril. Zo’n bril gevuld met tranen wanneer ze een man van 42 naar de intensive care brengt en haar gevraagd wordt of hij toch wel beter wordt omdat hij thuis twee meisjes heeft die op hem wachten. Mensen die alleen op de gang liggen te sterven.

Dokters die uitgeput, schreiend in slaap vallen aan hun bureau. Ze eten en slapen nauwelijks en nemen allerhande supplementen om hen op de been te houden. De blik van de zieken en doden staat in hun ogen gegrift. Keuze’s die ze moeten maken. Wie moeten we eerst helpen?

Personeel dat zelf besmet is geraakt maar toch doorwerkt omdat ze nu met veel te weinig zijn.

De angst van kinderen als politie door megafoons roept dat iedereen moet thuis blijven. De lijst is eindeloos en afgrijselijk.

De happy hours en lockdownparties die ik zag passeren op sociale media deden me letterlijk naar adem happen. In het licht van wat er hier nu gebeurt heeft het iets grotesk en morbide. Het beeld van Lemmingen die in grote getallen en simultaan van een klif springen, kwam in me op. Door de dagelijkse actualiteit hier is het moeilijk verteerbare kost. Is het onwetendheid of is het collectieve ontkenning. Is het onuitgesproken angst? Gaat het om geld? De waarheid lijkt hiertussen verscholen te liggen maar het greep me wel zwaar aan.

Ik maak me ernstig zorgen om mijn familie en vrienden in België. Je mag er niet aan denken hoeveel mensen door dit instinctief, basic en onverantwoord gedrag werden geïnfecteerd.

Waar is het respect? Waar is de rede? Waar is de liefde? Allemaal vér zoek. Eerbied voor de fysiek zwakkeren. Diep respect tegenover al degenen die nu alles uit de kast moeten halen in de ziekenzorg. Ze doen het altijd. Maar nu ogenschijnlijk belangeloos, in het oog van de storm en met een reële kans om serieus ziek te worden. Die verdienen stuk voor stuk onze oprechte en diepe waardering. Hun enige zorg is zorgen voor u. Vergeet dat niet.

Het monster moet worden verdreven. Het volk staat aan de frontlijn. Alles begint en eindigt met jezélf en je eigen verantwoordelijkheden.

De regering had duidelijker moeten communiceren en ‘stante pede’ álle horecazaken moeten laten sluiten. Véél vroeger dan dat nu gebeurd is. En dan niet met een aangekondigde sluitingsdatum zodat er nog een snel een evenementje kon worden uitgeperst. Cafébazen zijn ook kruideniers. Neem ze dat maar niet kwalijk. En ze zijn al evengoed de ‘shrink‘ voor velen in andere tijden. Dat verdient allicht ook enig lof.

Guiseppe Conte, onze premier, gaf ’s nachts in stilte een persconferentie, live op tv en social media. De toen aangekondigde maatregelen golden onmiddellijk. Net om feestscenario’s als die in België te vermijden.

De tijd is aangebroken dat alles terug gaat naar de basis.

Waarom is het in tijden van imminent gevaar en een reëele bedreiging voor de volksgezondheid zo moeilijk om te gehoorzamen? Het is een werkwoord, gehoorzamen. Dit werkwoord voegt de daad bij het woord. Het maant aan tot tot daden die getuigen van moed en een minimum aan boerenverstand.

Waarom volgen we wel de voorschriften van een kapitein aan boord van een schip in nood en slaan we nu alles in de wind?

Moeten wij als volwassenen hier niet het voorbeeld geven? Wat willen wij? Dat onze kinderen naar ons luisteren toch? Hoe leg je dit morgen uit aan je puberende tiener?

Blind en zonder aarzelen met zijn allen naar Nederland op stap gaan om een restaurantje te doen getuigt niet van burgerzin. Het getuigt van Belgicisme op zijn kleinst. ‘We gaan toch niet goedsmoeds doen wat ons gevraagd wordt zéker? Komaan hè zeg? We zijn toch Belgen?’ Maar dan sta je er niet bij stil dat dit gedrag het leven kan kosten aan iemands grootvader of iemands moeder dié al een strijd op leven en dood uitvecht met kanker?  Zo simpel is het.

Het is een tijd om te bezinnen. Een tijd voor beschouwing en zelfreflectie. Stil te staan en terug te keren naar de echte waarden van het leven. De gejaagdheid van de mensheid valt nu letterlijk stil omdat het wordt opgelegd. Je kan je nu afvragen waarom we eigenlijk zo jachtig leven?
Alsof je dat de zekerheid geeft één of ander belangrijk doel te bereiken. Alsof dat doel je toestaat macht te krijgen over dingen, bezittingen of mensen?

Dit hele coronaverhaal zal véél mensen financieel heel erg pijn doen. Ook wij staan er voor: Een 5-daagse yogaretreat in Noord-Italië wordt nu niet geboekt. Dat hoeft verder geen duiding.

Toen we 2 jaar geleden verhuisden naar hier zei ik op een gegeven moment tegen mijn man: ‘Als er ooit een oorlog uitbreekt dan overleven wij het hier wel op onze berg’. Zijn we nu niet een beetje in oorlog?

Hier mag je alleen maar naar buiten als het écht nodig is. We moeten zelfs in het bezit zijn van een persoonlijk ondertekend zelfcertificaat dat we op de hoogte zijn van het besmettingsgevaar. Als we worden aangehouden door de politie of carabinieri moeten we dit voorleggen anders riskeer je een boete. Als we eten moeten kopen moet je dit bij je hebben. Er moet dan een vakje aangevinkt worden bij ‘situazioni di necessità’, de noodzakelijke behoeften. Er mag maar 1 persoon van de familie om boodschappen en er mag maar een beperkt aantal mensen tegelijkertijd binnen in de supermarkt. Aan de kassa’s werden er op de grond strepen getrokken om aan te tonen hoeveel afstand je moet houden. De plastieken handschoentjes liggen klaar aan de ingang.

Ons buurvrouwtje die 1 km verderop woont, leeft van de opbrengst van zelfgemaakte ‘torta verde’ die ze verkoopt op de eens per maand georganiseerde ‘mercato tipici’ (markt met typische streekgerechten) in Dolceaqua.

Die werd al 2 maand geannuleerd. Voor zo’n mensen is dit ronduit catastrofaal. Ik bel haar elke dag om te vragen hoe het gaat. Ze weet ook dat als ze iets nodig heeft dat ze me moet bellen zodat ik het kan aan de deur kan zetten bij haar. Wekelijks voorzien we haar van verse eieren van onze kippen en verse soep. Persoonlijk contact vermijd ik omdat ik niet zeker weet wat ik heb. Het zweten, de lelijke hoest en de lichte koorts stemmen me niet echt hoopvol.

Solidariteit moet er nu meer zijn dan ooit tevoren. Maar met de noodzakelijke afstand. Ooit schreef ik een blog over “solidariteit dood en begraven”. Laat ons voor elkaar zorgen in deze bizarre, barre tijden.

Wees inventief en creatief. Klaag niet en pak de dingen op een andere manier aan.
Lees mijn blog “kan jij met minder”.

Dankbaarheid is nu op zijn plaats. Dankbaarheid voor wat we hebben. Nú meer dan ooit! Dankbaar voor onze wifi, dankbaar dat we geen honger moeten hebben, dankbaar voor het dak boven je hoofd.

Elke dag verwonder ik mij aan het prachtig landschap in de bergen dat voor me ligt. Dankbaar voor de natuur. Alles wordt een normaliteit in het leven, alles went. Toch doe ik elke dag moeite om te ‘kijken’. De pracht van de natuur maakt me gelukkig.

Onze hondjes die ’s morgens vroeg superenthousiast zijn als we ontwaken en ook voor hen de dag kan beginnen. Onze poes die begint te ‘miauwen’ van geluk en als eerste de aandacht eist.

De kippen die in je schoenen beginnen te pikken van blijdschap. Onze varkens die luid beginnen knorren omdat ze weten dat we eraan komen met allerlei lekkers uit onze tuin.

Hier wordt ik intens gelukkig van.

Dankbaarheid voor het water dat uit de kraan komt, wat bij ons niét vanzelfsprekend is. Ook warm water inmiddels. We hebben onze eigen waterbron maar het vraagt veel moeite en inventiviteit om dat water ook nog eens uit een kraan te laten lopen. De credits hiervoor gaan alleen en volledig naar mijn man.

Niet alles is vanzelfsprekend. Ik ben gewoon dankbaar.

Stop met jammeren, neem het heft in eigen handen en jaag de angst voor morgen weg.

Drink genoeg verse gemberthee, eet een appelsien meer en schep wat extra groenten op je bord. Dit is belangrijker dan te weten of je wel genoeg wc-papier in huis hebt. Er is nog altijd keukenrol en de krant indien nodig.

Mijn hart gaat uit naar de mensen die vechten voor hun leven en diegenen die verdriet hebben omdat ze een dierbare verloren hebben in deze strijd. Denk aan alle zwakke medemensen en als je kunt, BLIJF DAN IN HUIS! In naam van de kwetsbaarsten en in naam van al het verplegend en medisch personeel dat zich nu uit de naad aan het werken zijn.

En voorál héél veel respect alstublieft!

Stop met te doen alsof er niets aan de hand is want dat is er wel degelijk!

Een welgemeende merci voor het lezen van mijn blog en laat niet na een reactie te plaatsen. Ik antwoord je zo snel ik kan.

Zorg goed voor jezelf en je geliefden.

Katrien

5.167