Solidair in Casa Solaria

Solidariteit is het bewustzijn dat alhoewel individuen verschillende taken, interesses en waarden hebben, de orde en samenhang van de maatschappij afhangt van het elkaar kunnen vertrouwen voor het uitvoeren van die specifieke taken. Dit houdt in dat individuen inzien dat het verdedigen of het verder helpen van andermans belangen uiteindelijk in het belang van het individu zelf is.

Dit is simpel knip- en plakwerk uit wikipedia.

Ik zocht een duidelijke definitie voor het begrip. Dit is ‘m.

Solidariteit haalt muren naar beneden. Letterlijk. Dat gebeurde ook écht midden jaren 80. De vrije vakbond Solidarnosc in Polen gaf de directe aanzet tot de val van de Berlijnse muur en het ijzeren gordijn. Miljoenen mensen werden na 30 jaar herenigd als gevolg daarvan.

Solidariteit bestaat ook in het klein maar is daarom niet minder groots.

Mijn lieve buurvrouw Carla, die een kilometer verderop woont, geniet geen pensioen. Teveel barmhartigheid is niet goed, zo raak je verzeild in zo’n situatie. In Italië kennen we net als in België een soort OCMW dat financiële hulp biedt als het echt moet. De gemeente financiert dit maar die motor sputtert al eens. Als de gemeentekas leeg is, is ze leeg. Dik probleem want dan heb je geen geld.

Het voorbije jaar trok ik wel vaker grote ogen.Maar het gevoel van samenhorigheid zoals we het hier kennen is ronduit verbazingwekkend.

Hier helpen mensen elkaar zonder er een prijskaartje aan vast te hangen. Zonder expliciete of impliciete vraag om een wederdienst.

Wij wonen in beschermd jachtgebied. Als het seizoen aanbreekt zijn de jagers elke woensdag en zondag present. Ze stallen hun dikke jeeps op de straatrand vlakbij naast het huisje van Carla.

Om de zoveel weken schieten (no pun) deze stoere minimacho’s diep in hun zak en schenken het lieve mens een grote mand vol bloem, kaas, eieren en andere etenswaren. Maar ook eten voor haar 17 poezen.

Een stukje everzwijn zit daar niet bij. Ze zouden niet durven. Carla is overtuigd vegetariër. Solidariteit dwing je niet af met een bloederig stuk vlees.

De lokale dierenarts steriliseert haar katten. Gratis!
Onze dierenvoerwinkel belt haar regelmatig om haar zelfgebakken cake. Die is dan ook buitenaards lekker. Zo trakteren ze hun medewerkers op een stukje gebak. Carla krijgt dan tien euro en een reuzenzak kattenvoer die driemaal zoveel kost.

Laatst kocht ik zo’n zak van 20 kg voor haar katjes. Carla zou het eten uit haar mond sparen voor de poezen. Ze gunt zichzelf pas iets als de dieren geen honger meer hebben. Dus doe ik het maar zo.

Na het oogsten hebben we steevast overschot aan noten. Die gaat naar haar. De geitenkaas en het teveel aan vruchten deel ik. Daar maakt ze dan hemelse torta verde, notencake en marmellata van die ze verkoopt op de lokale markt, de mercato tipici. In ruil geeft zij me kruiden die ik niet vind in mijn eigen tuin. Maar het is vooral de schat aan kennis die ze me doorgeeft die onbetaalbaar is. De wild woekerende munt en kamillebloemen sprokkel ik bij elkaar voor haar. De oprechte vriendschap en de kostbare wijsheid krijg ik er kosteloos bij.

Rosie, een andere buurvrouw, leeft iets verderop op de berg. Na een lang gevecht tegen kanker stierf haar man eind vorig jaar. Ze is van Engelse komaf en jonge zeventiger. Kinderloos maar niet verlaten.

Menigeen springt haar te hulp. Zo ook Carla. Ze plukt bloemen uit haar eigen tuin, brengt geregeld bezoekjes en staat haar bij met raad en daad. Ze hield er ook aan ons aan elkaar voor te stellen. Deze week zocht ik Rosie op. Ze vertelde me dat vrienden haar vorig weekend hadden meegenomen naar Brussel. Op citytrip. Ze hadden zelfs haar vliegticket betaald. Toen ik haar vroeg of ze het leuk had gevonden antwoordde ze dat ze zich had vermaakt maar dat het haar zwaar viel thuis te komen in een leeg, donker huis en alleen in bed te moeten kruipen.

Ik wist even niet wat zeggen en pakte gewoon haar hand. Stilte. Niet veel later rolden de tranen over haar wangen. Ook haast over de mijne. Het klonk bijna als een bekentenis toen ze snikkend zei dat het precies de mensen in haar directe omgeving waren die haar de levenskracht geven die ze nu zo ontzettend nodig heeft.

Dit is een kleine greep uit de solidariteit die we hier dagelijks ervaren. Het is meer dan goed zijn voor je medemens. Het is een mentaliteit. Iets dat vroeger bij ons meer bestond maar dat jammer genoeg gaandeweg aan belangrijkheid inboet. Nochtans is het een voorwaarde  voor een goede samenleving. Nu meer dan ooit.

Aan grote inzamelacties voor grote natuurrampen her en der doe ik niet mee. Nu en dan eens een schamele euro via sms voor de warmste week, dat dan weer wel, maar het voelt meer als het afkopen van schuldgevoel dan als echte hulp.

Ik schaam me eerlijk gezegd niet om hier duidelijk over te zijn. Hoeveel blijft er aan het mes kleven als ik 100 euro stort voor een of ander goed doel in Afrika?

Veel liever draag ik bij aan een goed doel in mijn eigen omgeving. Dat geeft mij voldoening. Een glimlach, een blijk van dank voor het medeleven. Meer moet dat echt niet zijn. Kijk maar rondom je, luister en observeer. Wedden dat jij ook je goed doel vindt?

Iemand rechtstreeks helpen doe ik wel. Ik zou het ook sterk waarderen moesten mensen uit mijn omgeving me helpen als ik in nood zit. Een beetje solidair zijn zou het leven van velen aangenamer en draaglijker maken. Aan welke kant je ook staat.

Het is een geruststelling te weten dat er mensen voor je klaar staan als het even niet meer lukt. Een gevoel van verbondenheid en solidariteit is een pure luxe. Ik voel me bevoorrecht zo’n rijkdom te mogen ervaren.

Als je dit fundament in het leven niet kunt kunt onder ogen zien kan het wel eens voorkomen dat je je op een bepaald moment alleen op de wereld voelt.

I don’t believe in charity. I believe in solidarity.

Tot volgende week!

Katrien

730