“I know I’m not perfect but I do my best!”

 Laat ik maar met de deur in huis vallen: de voorbije week was echt geen hoogvlieger.

Waarom moet in mijn leefwereld alles dan ook altijd de perfectie benaderen? Ik heb geleerd niet altijd toe te geven aan mijn prestatiedrang maar het is er wél! En dat is vaak vermoeiend. Niet alleen voor mezelf, ook voor de mensen rondom mij.

Nog niet lang geleden kon ik genieten van tijd met familie. Mijn broer is ons komen helpen bij wat we willen verwezenlijken. We hebben geen vaatwasser, de vaat doen we met de hand. Dus stond ook mijn broer regelmatig met een vaatdoek naast me. Mijn broer kent me wel. Op zo’n middag ‘gezellig samen de afwas doen’ stond hij ervan versteld dat hij de knoflookpers waar nog een minuscuul stukje knoflook aan kleefde, tòch zo mocht afdrogen. Geweldig vond hij dit! En terecht.

Ik doe mijn uiterste best om niet perfect te zijn. Ik ben het aan het perfectioneren. Toch is elke dag is weer trial and error. Mijn zoon zei me meermaals ‘mama, jij hebt OCD’. Omdat die wc rol absoluut met het eerste velletje naar de buitenkant moet hangen? Ja, dat moet! In mijn hoofd is dat zo dus hang ik het ook zo. Altijd! Zelfs bij vrienden of familie zal ik altijd de rol van zijn stuk halen en op de ‘juiste’ manier hangen. Tranen gelachen daarover. Nu ja…

Mijn man heeft mij deze week terechtgewezen! Dat die komkommerplantjes écht niet precies op dezelfde afstand van elkaar hoeven staan en dat de alom tegenwoordige stenen hier niet zullen verhinderen dat ze door de bodem schieten. Ten slotte moeten ze alleen maar ‘komkommers’ geven. Dat deden ze vorig jaar ook al en dat liep goed af. Haast perfect.

Echte jaloersheid is me vreemd maar op de gave van de zorgeloosheid ben ik een tikje jaloers. ‘Als zó het niet lukt, dan zoeken we gewoon een andere manier.’ Kan het nog simpeler?

Ooit leverde dat perfectionisme schitterende resultaten op maar dan wel ten koste van mijn gezondheid. Opgebrand! Op die plek wil ik nooit meer zijn. Zoveel is duidelijk . Maar ondertussen voer ik wel een strijd met mezelf.

Veel aan het hoofd. Druk in mijn kop, chaos. Ken je ook dat gevoel dat je alles wilt verwezenlijken maar dat er aan de andere kant iemand klaarstaat met de moker? Bang om aan iets te beginnen omdat de kans bestaat dat je mislukt? Dat heet faalangst. En angst is een slechte raadgever.
‘Angst is alleen maar een beschermende factor. Zo denk ik dan.’ Dan ben ik de baas over de angst. Maar wat als die angst baas is over mij? Finaal doe ik het mezelf maar aan. Alles zit tussen de oren.

Ik weet voor mezelf dat ik zal slagen in mijn opzet. Dat ik voluit voor mijn doel wil en zal gaan. Maar nu moet de trein weer even op de rails.

Geen tijd genoeg genomen om me weer bij mezelf te brengen en om lijstjes te maken. Momenten om alles op een rijtje te zetten bleven uit.

We zijn dus even weer bij áf! Vanaf morgen las ik opnieuw minimum verplichte 15 minuten meditatie in met mijn favoriete app Calm.

Dan maak ik mijn hoofd leeg met wat yoga oefeningen. Tijd om te strekken en te rekken.

Rustig de zaken even op papier zetten zodat ik weer controle krijg over alles wat ik moet doen.

De rest van deze prachtige warme zondag dient om te genieten met mijn man en de hondjes. De picknickmand staat klaar!

Een fijne zondag en ik wens alle mama’s een gelukkige moederdag.

“Perfection is the enemy of progress”
 – Winston Churchill –

Als je met kampt met soortgelijke gevoel en je wil erover praten of je hebt suggesties, tips of opmerkingen? Stuur mij ongestoord een mail. Want mijn motto is – samen staan we sterk!  info@seven-yogaretreats.com

Tot volgende week!

Katrien

 

 

 

558