Voor mijn man en ik beslisten om te verhuizen naar Italië stond ik er regelmatig bij stil hoe het in zijn werk zou gaan bij het maken van nieuwe vrienden.

Van tijd tot tijd heb ik echt wel nood aan sociaal contact, zoals ieder normaal mens.

In juni 2017 heb ik het geluk gehad om naar onze nieuwe omgeving te kunnen reizen voor enkele dagen met mijn mama. Op het strand lagen we toen ik haar vertelde dat ik zou emigreren naar hier. Een reactie als ‘dat moet je zeker doen en wacht niet tot je oud bent’ had ik in eerste instantie niet verwacht. We bezochten ons toekomstig huis hier op onze berg. Ze was behoorlijk onder de indruk van het adembenemend landschap en de uitgestrektheid. Dolgelukkig was ik dat zij het goed vond. Dat ik mijn zegen kreeg van haar.

’s Avonds zaten we op een gezellig terrasje in het prachtige pittoreske dorpje Apricale met een frisse fles ‘frizzante’ toen er achter ons een Vlaams kinderliedje werd gezongen waarop mijn mama, zoals ze was, begon mee te zingen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten zaten we samen de ‘dolce’ te nuttigen aan tafel en hield mama hun baby van 3 maand in haar armen. Op dit moment werd er een vriendschapsband gesmeed. Zomaar ineens! Telefoonnummers werden uitgewisseld. Hiervoor had zij gezorgd, zij wou dat ik hier iemand had waar ik op kon terugvallen.

Mijn droom was het om met haar hier nog vele uren te kunnen spenderen in de volgende jaren maar helaas heeft dit niet mogen zijn. Enorm dankbaar ben ik dat ik deze momenten hier nog met haar heb kunnen beleven. Wetende dat ze weet waar ik zit geeft mij een gerust gevoel.

Enkele maanden na onze grote stap, tegen de tijd dat het prachtig weer werd werden we uitgenodigd op het eerste feestje. Wat een zaligheid! Al dat lekkers, al die aangename mensen, gemoedelijkheid. Het duurde niet lang of we hadden een vriendenkring, gebaseerd op allerlei verschillende nationaliteiten. Er wordt Italiaans, Nederlands, Engels, Duits en Frans gesproken. Iedereen doet zijn best om elkaar te begrijpen en dat lukt aardig.

Keer op keer leren we nieuwe mensen kennen. Het voelt goed aan dat je onderweg naar de winkel moet zwaaien of even moet stoppen voor een koffie en een praatje. Dit voelt als thuis, het dorp waar we wonen. Ook in de omringende bergdorpjes worden we steevast vriendelijk onthaald.

Gisterenavond werden we uitgenodigd in het plaatselijk café in ons dorp voor het jaarlijkse varken aan het spit. De boxen werden buitengezet, de Italiaanse kaskrakers gierden door de luidsprekers. Er werd gelachen, gezongen, gedanst, gegeten en gedronken maar er werd vooral genoten. Mijn Italiaans gaat er ook telkens op vooruit bij zo’n gelegenheden. Ik praat gewoon mee, ook al weet ik dat ik fouten maak.

Emigreren en integreren kan lang duren maar hangt ook af van de gastvrijheid en openheid van het volk. Een niet onbelangrijk gegeven is dat je ook je best moet doen om te willen verenigen. Elk land heeft een andere cultuur en andere gebruiken en toch voelt het hier als thuis en vertrouwd. ‘Amo i miei amici’

Geniet van het zonnetje en tot volgende week!

Katrien

 

624