Het probleem pak je bij de wortel aan. Klaar. Het lijkt simpel maar dat is het niet. Essentieel is het wel en ik doe het ook. Anders wrijf je zout in de wonde en dan wordt het alleen nog erger.

Diep vanbinnen vind ik wel de kern van het probleem. Áltijd, wat het ook moge zijn. Tòch spreek ik het niet uit. Waarom niet? Omdat er dan meer narigheid aan de oppervlakte komt dan ik wil.

Eerlijk, op een flinke hap negatieve shit zit echt niemand te wachten. Geen hond. Vertel je probleem aan 10 mensen. 7 ervan zijn niet geïnteresseerd. De andere 3 zijn blij dat je ze hebt. Maak jezelf niks wijs.

Toch gaat het hier in se over. Pas als je voor jezelf de vinger op de wonde legt, kan je weer verder.

Externe factoren zijn er altijd. Minpunten! In overvloed. Als ik daarvan wakker ga liggen haal ik mezelf naar beneden. Wat overdag een moeilijk oplosbare situatie is wordt bij nacht een schier onoplosbare catastrofe.

De voorbije paar weken heb ik me er weer eens aan laten vangen. Jammer hoor. Vooral voor mezelf.

Ik heb mijn frustratie uitgewerkt op de moestuin. Met de grote zonnehoed op mijn kop die ik kado kreeg van mijn lieve zus, heb ik urenlang onkruid staan wieden en oksels verwijderd van de tomatenplanten. Neem het van me aan: dat is een stuk zwaarder dan het klinkt. Daarnaast duurt het ook veel langer dan je denkt. Véél langer.

Was dat gezond? Vul zelf maar in maar volgens mij niet. Een zonneslag om U tegen te zeggen is dat nooit.

Oververhitte hersenen, teveel denken, teveel piekeren, te weinig slaap. Gevolg? Trillen, kou, zweten, braken, koorts, koppijn. Het was mijn eigen stomme schuld. Een hitteslag is nog een graad erger en dodelijk zelfs. Daardoor ook geen blog vorige zondag. But hey, we leven nog.

Maar! Na al dat hard labeur. Na al de pijnen en pijntjes komt de beloning. Zowat alles staat in volle bloei. Honderden tomaten moeten worden geplukt en verwerkt. Hetzelfde voor de komkommers, de paprika’s, de butternuts, meloenen, venkel en nog een viertal soorten courgettes.

Vanaf vandaag moeten we even tonen wat we waard zijn. PASSATA! In Italië lachen ze daar niet mee. Alle hens aan dek om lange dagen te vullen en alles te oogsten. Niets mag verloren gaan. Daar deden we het tenslotte voor. Weet u nog?

Met volle overtuiging en overgave zal ik de klus klaren.

Mijn gasten verdienen het allerbeste. Dat zullen ze ook krijgen.

Voor minder doe ik het niet!

837