Ben je vegetariër, pescotariër, ovo-lacto vegetariër, veganist of gewoon flexitariër? Gebruik je honing of ben je daar al lang mee gestopt?

Eén ding is zeker: ik volg het niet meer zo goed. Wat een gedoe! Moet ik me nu slecht voelen, bang dat ik niet onder een welbepaalde categorie val?
Zelfs voor zo’n grote dierenvriend als ik.

Wat een hype is dat toch om jezelf, kost wat kost, onder één of andere noemer te willen plaatsen.

Frankly, I don’t give a damn!

Een geplofte kip kopen in de supermarkt doe ik alvast nooit, dat weet ik dan weer wel. Gewoon omdat ik mij daar niet goed bij voel. Ik weet immers niet hoe die kip geleefd heeft en wat voor voer ze kreeg tijdens haar ongetwijfeld kort en ellendig leven. Nog daar gelaten hoeveel antibioticum het beestje toegediend kreeg om het algemeen plofkippensterftecijfer naar omlaag te halen. Koop ik die kip wel, dan onderschrijf ik gelijk ook àlle onethische en verwerpelijke praktijken errond. Dan sta ik het toe. En dat wil ik in geen enkel geval! Althans: niet meer.

Mijn man heeft hemel en aarde bewogen om het ultieme kippenhok te bouwen. Het werd er een uit de duizend. Tot voor kort verdwenen onze kippen spoorloos. Ze liepen wel vrij rond maar dan onder beschermend kippengaas. De buizerd of valken konden ze alvast niet gepakt hebben. Het bleek de vos en de wezel. Die graven zich moeiteloos een weg onder de kippenren door. Bijgevolg hebben we het gaas verankerd in beton. Nood breekt wet. Urenlang heb ik kippendraad geweven deze week. Het is weer eens wat anders.

Onze kippetjes hebben nu een klein voetbalveld om veilig in rond te rennen. Zelf slaap ik weer met een gerust hart.

De gediplomeerde Yogi in mij stelt ondertussen wel de vraag: ‘Mag ik eigenlijk nog vlees eten?’

Tijdens mijn opleiding at ik geen vlees, zelfs geen honing. Dat was ‘not done’. Niettemin stond op de ontbijttafel granola met toegevoegde suikers en in de voortreffelijke soep zaten gewone groentebouillonblokjes die vol zitten met zout, suiker en smaakversterkers. Van dit grondbeginsel werd pas afgeweken na een opmerking van een medestudent.

We belanden hier bij de principes. Ik heb de mijne, jij hebt de jouwe. Het is menselijk onze eigen principes proberen op te dringen aan een ander. Daarom is mijn belangrijkste stelregel alvast: leven en laten leven. Als één van mijn basisregels jou kan helpen betere keuzes te maken en een waardevoller leven te leiden dan ben ik daar blij om. Meer nog: ik zal je met plezier en zo goed ik kan helpen op eenvoudig verzoek. Maar ik stel mijn eigen waardes nooit boven de jouwe. We moeten mekaar toch niet per se in hokjes gaan duwen?

Bovendien: als je vastgeroest zit in principes, is dat dan niet pijnlijk? Ik heb ook nog andere verantwoordelijkheden die belangrijker zijn.

Zo sta ik er gewoon even bij stil voor ik iets in de pan draai.

Als ik vlees eet, dan wil ik weten waar het vandaan komt. Of het in zijn leven de nodige zorg heeft gekregen. Dat het geen uren op veetransport heeft gezeten en stress heeft moeten ondergaan om uiteindelijk een al dan niet gruwelijke dood te moeten sterven. Wij kopen ons biologisch vlees bij de slager in ons dorp die zijn beesten gewoon in de bergen laat opgroeien en laat grazen in de vrije natuur.

Ik spreek mijn culinaire talenten aan en kruip in mijn immense tuin om kruiden te zoeken omdat een stuk vlees respect verdient en dat krijgt het ook van mij. Moet ik nu vanaf morgen met een schuldgevoel gaan rondlopen omdat ik af en toe vlees of vis eet? Dit doe ik niet, sorry. Met diep respect voor wie er anders over denkt.

Volg gewoon je eigen gevoel en beoordeel of veroordeel niemand op zijn beslissingen, vooral jezelf niet!

Tot volgende week!

Katrien

976