Ik bedoel geen turbulentie op het vliegtuig. Zoeken naar een houvast, zoeken naar rust.

Een turbulente week had ik. Dit brengt me uiteindelijk weer een stukje dichter bij mezelf. Ik werd uitgedaagd om mezelf onder de loep te nemen. Emoties van een enorm gemis die ineens de kop opsteken en waar ik geen blijf mee weet. Iets wat ik veel te vaak voor mezelf hield en nooit wou naar buiten laten komen.

Ik ben sterker dan dit was het verdict voor mezelf. Ik kon alles wel aan. Ook zonder het grootste voorbeeld uit mijn leven.

Het was extreem lastig om de krop in mijn keel door te slikken deze week. Met als gevolg dat ik erover ging. Met desastreuse gevolgen voor mezelf.

Niet alleen voor mezelf maar ook voor mijn lieve echtgenoot. Voor hem is dit alles ook moeilijk en hier stond ik niet altijd bij stil. Het was veel beter geweest als ik eerlijk was geweest en mijn gevoelens uitgedrukt had tegenover hem. Wellicht ook tegenover mijn naaste familie. Dan had ik me waarschijnlijk minder alleen gevoeld.

Ik zeg altijd tegen de mensen dat ze zich soms echt wel kwetsbaar mogen opstellen. Pas dan gaat het beter. Vanaf dan weten de mensen rondom jou wat er aan de hand is. Hierdoor gaan er ballen aan het rollen en krijg je soms steun uit onverwachte hoek. Jammerlijk dat ik dit zeg tegen iemand anders en mezelf wegcijfer.

Mijn mama zei me dit vroeger nochtans meermaals dat ik mezelf moest in acht nemen. Ook een van mijn beste vriendinnen zei me dit meerdere keren. Ooit kreeg ik een krantenknipsel van mama met een tekst die mezelf belichaamde. Aan de ene kant deed het deugd om zoiets te kunnen lezen, alleen al maar om te weten dat ik niet de enigste ben, aan de andere kant best confronterend.

Door alles op te kroppen, dingen te verzwijgen, jezelf uit te sluiten en altijd alles voor een ander te doen geraak je echt wel in ‘big shit’.

Natuurlijk deed ik het mezelf aan. Ik ben altijd de eerste om iemand te zeggen dat je niemand kunt veranderen en daar ben ik rotsvast van overtuigd.

Wel geloof ik erin dat je jezelf kunt veranderen en aan bepaalde zaken perk en paal kunt stellen en je aan jezelf kunt werken.

Vanaf heden slik ik het niet meer door. Ik laat het gewoon lopen wanneer het nodig is. Het gemis is nu veel sterker dan het ooit geweest is. Hier moet ik overheen.

Begin deze week had ik heel onverwachts een gesprek met iemand die me vertelde dat een rouwproces bij iedereen verschillend is maar dat het er ooit op de een of andere manier wel eens uit moet en komt en dat het ok is dat er tranen vloeien en er gesnik is. Dat dit een normale reactie is en dat er niets verkeerds mee is.

Het dagelijkse telefoontje om 19u00 blijft uit en dit zal er ook nooit meer zijn. Pas nu besef ik dit en durf ik dit voor mezelf onder ogen te zien. Het is net alsof ik mezelf steeds voor de gek hield en dat alles er nu uitkomt. Het bedrog tegenover mezelf komt nu te boven. Net zoals altijd alles uitkomt ooit.

Ik beloofde mama net voor ze moest gaan om super sterk te zijn en er te zijn voor iedereen. Dit is wat ik deed denk ik. Allicht, dat hoop ik toch. Ik weet niet of ik er altijd was voor de mensen die het moeilijk hadden.

Als ik er nu op terugkijk was ik best wel hard en grof. Het idee van ‘dat is het leven zeker’. Erg vind ik dit nu! Toen begreep ik het niet. Nu wel! Nu zit ik ermee.

Inmiddels kan ik het ook uitspreken, letterlijk! Ik MIS mijn mama ongelooflijk!

“Regen valt omdat de wolken het gewicht niet langer kunnen dragen. Tranen vallen omdat het hart de pijn niet langer kan dragen.”

Tot volgende week!

Katrien

 

 

 

 

 

 

993