Wat als het allemaal teveel wordt?

Ik merkte aan mezelf vorige week dat ik ’s middags na het kijken van het VRT journaal helemaal van slag was na de bekendmaking van het meisje van 12 dat gestorven was aan Covid 19. De tranen rolden over mijn wangen en ik voelde een onbeschrijflijke pijn van het verdriet, dat ik niet meer kon bedwingen. Het was de spreekwoordelijke druppel.

Mijn man zag wat er gebeurde en hij heeft mij een nieuwsstop opgelegd. Hij verbiedt mij om nog naar het nieuws te kijken. Dit doet hij natuurlijk enkel om mij te beschermen.
In eerste instantie werd ik nog bozer. Ik stopte met huilen en toch bleven alle cijfers spoken door mijn hoofd. Normaal ga ik slapen tussen 19u30 en 20u30.

Die avond was ik om 21u00 nog steeds wakker en nog op.

Het gevoel van onmacht en van algemene rouw dat bleef steken in mijn keel moest ik even met iemand delen. Ik belde mijn broer. Ik weet dat ik tegen hem alles kan zeggen zonder dat hij me zal veroordelen. Hij heeft maar twee woorden nodig om te begrijpen waarover het gaat.

Hoe zit dat met jou? Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben met hartzeer.

Het is een stemming die je niet gerust stelt: niet weten waar je staat en wanneer er een einde aan komt. Dat is het moeilijkste.

De dag nadien, na veel minder uur slaap dan gebruikelijk en het verwerken van een migraineaanval nam ik mezelf onder de loep. Ik begon in te zien dat mijn man gelijk had en dat het beter is voor mezelf om even alle statistieken aan de kant te schuiven.

Al mijn familieleden en lieve vrienden, zowel in België en Italië zijn allemaal gezond momenteel. ‘Hier moet je jezelf aan optrekken Katrien!’

Ik vroeg hen om me elke dag te laten weten hoe het gaat en ze doen dit zeer grondig moet ik zeggen. Het doet me elke dag iets. Het maakt me gelukkig en stelt me gerust. Normaal was ik nu bij hen in België voor een paar dagen. Dan zou ik terugvliegen met mijn pluskindjes naar ons paradijs in de bergen om samen te genieten van de paasvakantie. De paasklokken zouden hun eieren droppen in het bos.

Ik mis ze allemaal ontzettend. Dat geldt niet enkel voor mezelf natuurlijk. Ontzettend veel mensen missen nu hun kinderen, kleinkinderen, familie of goede vrienden.

Isolement en afzondering doet iets met het moreel. Zeker voor diegenen die alleen zijn. Ik denk aan oudere mensen die hun dierbare verloren zijn maar ook aan alle singles die nu niet meer het sociaal contact hebben van weleer. Niet iedereen is gemaakt om alleen te zijn. Het is een zware beproeving voor velen. In mijn vorige blog “hoe gaat het met je?” wou ik duidelijk maken dat je tijd moet maken voor mekaar.

Laat het weten aan je naasten als je een gevoel van eenzaamheid hebt. Vraag om hulp als je ze nodig hebt. We zijn allemaal maar mensen en nu moeten we luisteren naar elkaar zonder oordelen of onderbrekingen. Solidariteit moet er nu meer dan ooit zijn!

Verder wil ik ook een paar tips meegeven om je hierdoor te slaan:

Zorg in de EERSTE plaats goed voor jezelf. Als je niet goed voor jezelf zorgt kun je niet goed voor een ander zorgen.
Maak dat je genoeg slaap hebt. Lees mijn blog – Kan je de slaap niet vatten?
Krijg je net zoals ik een krop in de keel van het kijken naar de nieuwe cijfers van Covid-19? Skip dan een paar dagen het nieuws.
Zit je op een appartement en kun je niet genoeg naar buiten zorg dan voor Vitamine D als supplement.
Kies voor kwaliteit en koop ook meer lokaal.
Als je ’s morgens wakker wordt ga dan even zitten en bedenk hoe je wilt dat je dag eruit zal zien. Sluit je ogen en stel het je voor. Begin positief en forceer een glimlach om je mond. Dit helpt echt.
Laat je creatieve brein werken en ga daarmee aan de slag.
Hoe kan ik vandaag iemand anders helpen? Al is het maar een kleinigheid. Al is het op afstand. Dit helpt je om je verbonden te voelen en dit geeft een meerwaarde in je leven.
Oefen je dankbaarheid. Overloop het elke avond en schrijf er 5 op. Waarvoor was ik vandaag dankbaar? Zo krijg je meer zicht op wat belangrijk is in het leven.
Als je plots thuis moet werken hou dan hetzelfde regime aan zoals je uit de deur moest gaan werken. Verleidelijk om in je pyjama te blijven zitten. Toch is het noodzakelijk voor je om de structuur van weleer aan te houden. Als je kinderen hebt, doe dit dan ook met hen. ’s Morgens klaar maken om naar school te gaan zit er nu niet in maar het is belangrijk om die gewoontes te blijven volgen.
Laat je nu niet gaan op gebied van gezond eten. Probeer elke dag vers te koken met vooral groenten en maak je brood, pizza of pasta eens zelf.
Maak een dagplanning voor jezelf. Hou je daar ook aan. Zet hierin alles! Van het ontwaken tot koken, werken, vrije tijd, tijd voor anderen of je kinderen.
Moeilijke momenten kun je van je af schrijven en ondertussen laat je alles voor wat het is.
Probeer begrip te hebben voor mekaar als je onder 1 dak woont. We zijn het niet gewoon om dag in dag uit samen te leven met mekaar. Iedereen ervaart dit anders. Laat elkeen in zijn eigen waarde, hoe moeilijk dit soms ook is. Het is voor iedereen moeilijk. Waardeer de ander en praat erover op een onderbouwde rustige manier om dan tot een consensus te komen. De gemoederen zullen vanzelf bedaren.
En vergeet vooral niet dat er morgen een nieuwe verse dag aanbreekt waarop het misschien veel beter zal gaan dan vandaag.